We lopen allemaal met de vragen Wie zijn we en wat komen we hier doen, toch?

En dan ergens in je leven word je bewust van een sprankel en ga je op weg. Op weg naar je mooie zelf waar je geen idee hebt van wie dat dan eigenlijk wel is. Maar je kunt niet meer anders.

Je gaat op weg en er komt van alles op je pad. Oude overtuigingen, blokkades en noem maar op. Je ziet ze, je voelt ze, je ervaart ze met alle emoties die daar bij komen. Je leert van ze te houden.

Je leert dat JIJ zelf diegene bent die dit allemaal gecreëerd heeft. Je ziet hoe het leven werkt en zo ga je ook leven. Je neemt ALLE verantwoordelijkheid voor de dingen die op je pad komen, inclusief alle emoties en hobbels die daar bij horen. Want je WEET dat het daarna mooier en zachter en stromender wordt. Is het leuk? Nee. Is het het waard? Zeker weten.

Maar als je dan bewuster en bewuster wordt en leeft met je hart. Je maakt keuzes waarvan je 100 argumenten hebt om het niet te doen maar 1 argument om het wel te doen. Gelukkig ontbreekt het dan niet aan moed. Dus springen maar. En ja… dan ziet de wereld er anders uit. Prachtiger, mooier en weer een stukje makkelijker, want je bent door het voelen, de ervaring heen gegaan.

En dan toch weer zo’n moment als nu. Waar je tot besef komt dat je in je gevoel in een totaal andere realiteit bent dan dat de wereld laat zien. Je leeft in het NU, je bent dankbaar en gelukkig met alles wat zich voordoet.

Dan lijkt het alsof je in 2 werelden leeft. Want de buitenwereld is niet meer jouw buitenwereld. Die andere buitenwereld past niet meer. Het wil gewoon niet meer. Maar wat moet je dan? Je bent er ergens dus toch nog wel.

Nu ben je al tientallen jaren bezig met te ontdekken en te gaan leven wie je werkelijk bent. En als je daar dan ongeveer bent aangekomen en helemaal gelukkig en blij van wordt, kom je toch weer voor grote keuzes te staan (en die zullen altijd wel blijven). Je aardse IK laat je zien dat je je weer moeten gaan aanpassen en werken. Je Ziele IK kan dat helemaal niet meer want dat paste niet meer. Het verlangen dat schreeuwt om te willen leven wie je bent (op dat moment).

Wat voor keus maak je dan?

Alle antwoorden zitten IN jezelf. Als het antwoordt zich even niet aandient moet het ook ok zijn, zoals Loes altijd zegt. Op dit moment ben ik er alleen maar even verdrietig van. En dat is ook (bijna helemaal) OK.

PS. En we weten dat niets voor niets is. Ook hier weer een oud stuk wat gezien en gevoeld wil worden. Om een nog mooiere versie van jezelf te ont-dekken. Pfff wat een reis he?